blad 07
(Bidprentje in het Nederlands)
6 november 2011: ’t is gedaon
Michel Guillaume Louis Bouts, op 20 augustus 1924 bij Sur
Meuse geboren als eerste zoon van 5 kinderen uit een Franse couturière en een Blerickse verffabrikant.
Door de polio liep hij voor altijd moeilijk, maar ging fier door het
leven. In de bloei van zijn jeugd explodeerde zijn toekomstbeeld uiteen op het moment dat de torenspits van St.Antonius de lucht in ging en de joodse buurjongen uitsprak “Es hat kein Zweck!”
De onderduikperiode heeft zijn verdere leven lang voor hartkloppingen gezorgd.
Gelukkig zat er veel muziek in zijn leven, trompet, piano, trek-
omdat snaren klinken als zang. Zang, van Delfst studentenkoor,
naar koninklijk Orpheus, tot het grenzeloze Gregoriaans.
Trouw katholiek kerkbezoeker maar blijvend zoekend naar veranderende waarheden.
Van de bronnen van “Mooder Maas” kwam moeder Simone
Diderot in zijn leven. 4 kinderen, een mengelmoesje van de zagte G et du francais.
Niet uit eigen wil wachtte de jonge chemicus het familie schildersbedrijf met drogisterij, glashandel en verf fabriek. Veel tijd ging in het wetenschappelijke, maatschappelijke, sociale, en culturele. (teveel voor dit bidprentje.) Nog even fietsen in het holst van de nacht bij vrienden langs gaan.
Genoot van het zalige ”niet moeten” met Tonny in zijn huisje aan de Maas, en het reizende muziekgezelschap.
Door zijn gezegende leeftijd moest veel afscheid genomen
worden van mensen die hem ontvielen. Ook het onvermijdelijke
moment dat hij zelf niet meer op de fiets kon springen.
Dat viel zwaar.
De kinderen waar hij altijd voor gezorgd had, kregen nu de tijd om hem een jaar te verzorgen. Thuis.
Hij vond berusting in de woorden van Jezus:
in manus tuas Domine commando Spiritum meum.
(in Uw handen beveel ik mijn geest)
(O)pa gaf op ’t laatst zijn (klein)kinderen dit mee: geniet van het leven, maak elkaar gelukkig, en zorg dat er muziek in zit.
Daarna kon hij zich hij niet meer uitdrukken.
Wat bleef, waren de indrukken.
Hierbij dank voor iedereen die zijn leven kleur gaf.
Michel Guillaume Louis Bouts, op 20 augustus 1924 bij Sur
Meuse geboren als eerste zoon van 5 kinderen uit een Franse couturière en een Blerickse verffabrikant.
Door de polio liep hij voor altijd moeilijk, maar ging fier door het
leven. In de bloei van zijn jeugd explodeerde zijn toekomstbeeld uiteen op het moment dat de torenspits van St.Antonius de lucht in ging en de joodse buurjongen uitsprak “Es hat kein Zweck!”
De onderduikperiode heeft zijn verdere leven lang voor hartkloppingen gezorgd.
Gelukkig zat er veel muziek in zijn leven, trompet, piano, trek-
omdat snaren klinken als zang. Zang, van Delfst studentenkoor,
naar koninklijk Orpheus, tot het grenzeloze Gregoriaans.
Trouw katholiek kerkbezoeker maar blijvend zoekend naar veranderende waarheden.
Van de bronnen van “Mooder Maas” kwam moeder Simone
Diderot in zijn leven. 4 kinderen, een mengelmoesje van de zagte G et du francais.
Niet uit eigen wil wachtte de jonge chemicus het familie schildersbedrijf met drogisterij, glashandel en verf fabriek. Veel tijd ging in het wetenschappelijke, maatschappelijke, sociale, en culturele. (teveel voor dit bidprentje.) Nog even fietsen in het holst van de nacht bij vrienden langs gaan.
Genoot van het zalige ”niet moeten” met Tonny in zijn huisje aan de Maas, en het reizende muziekgezelschap.
Door zijn gezegende leeftijd moest veel afscheid genomen
worden van mensen die hem ontvielen. Ook het onvermijdelijke
moment dat hij zelf niet meer op de fiets kon springen.
Dat viel zwaar.
De kinderen waar hij altijd voor gezorgd had, kregen nu de tijd om hem een jaar te verzorgen. Thuis.
Hij vond berusting in de woorden van Jezus:
in manus tuas Domine commando Spiritum meum.
(in Uw handen beveel ik mijn geest)
(O)pa gaf op ’t laatst zijn (klein)kinderen dit mee: geniet van het leven, maak elkaar gelukkig, en zorg dat er muziek in zit.
Daarna kon hij zich hij niet meer uitdrukken.
Wat bleef, waren de indrukken.
Hierbij dank voor iedereen die zijn leven kleur gaf.
